Maharet*

Binalutan ng anino

Ang patay na rosas na inugatan na sa aking dibdib.

Matagal nang naagnas at nabulok

Ngunit mahigpit pa rin ang kapit.

Tinangkang bunutin ng kamay ng kadiliman

Ang itim na talulot na nakatanim

Ubos-lakas itong hinila ng anino

At muling nakaramdam ang lupang manhid.

Walang malay sa naganap

Ang nagbigay-lilim sa bulaklak,

Dahil walang laman ang sisidlan ng kanyang mga matang nagtatago

Sa likod ng antiparang nakalapat sa kulay marmol na balat

Ng mukhang walang bakas ng edad.

Isa siyang maputlang nilalang

Na tila walang buhay

At ang pulang buhok lamang ang dinadaluyan ng dugo,

Dugong nais kong ipainom niya sa akin

Matapos niyang tuyuin ang aking mga ugat.

Ito lang ang paraan

Upang makamit ang habambuhay na sumpa

Kasama siya

At makawala sa pagkakagapos

Ng patay na rosas

Na binalutan ng anino.

_______________________________________________________

*Isang karakter sa nobela ni Anne Rice na Queen of the Damned si Maharet.

Isa siyang dating mangkukulam na naging bampira sa kwento.

Pagsundo sa Natutulog

Lumalamig ang hangin

Sa bawat pagaspas ng pakpak ng alaga mong uwak.

Lumilinaw ang huni nito

Habang lumalalim ang nararating ko sa bangin ng pagtulog.

Nakita ko ang aking mukha sa matalim na titig

Ng mga mata ng ibong kulay uling na ginamit mo bilang tanglaw.

Ito ang nagpahinto sa akin sa pagbulusok.

Nadama ko ang pagtagos

Ng kuko nitong tila angklang bumaon sa aking laman

Bago tuluyang sumarang parang posas

Sa buto ng kaliwa kong balikat.

Napangiti ang aking mga mata

Nang pinunit ng paglantad

Ng kumikinang mong kamay ang walang hanggang karimlan.

Sinundan ito ng pagkislap

Ng nakausling bakal sa dulo ng kinakapitan mong tungkod.

Walang kapangyarihan sa’yo ang Panahon.

Walang nabago mula sa huli nating pagtatagpo:

Ang binti, ang dibdib, ang mukha at ang leeg

Na katulad ng perlas sa kulay at kinis.

Ang mga matamlay na matang tinta ang niluluha,

Ang bungong maskarang nakalapat sa kanang bahagi

ng nakakubling mukha.

Umihip ang hangin.

Natabunan ng buhok mong sindilim ng langit sa gabi

Ang ngisi mong sinliwanag kanina ng buwan.

Ang buhok mo, sa payo ng bumubulong na hangin, ang nagdidikta

Kung kailan lilitaw at mawawala ang iyong pisngi.

Napagod ang hangin.

Hawak mo, gamit ang parehong kamay, ang tungkod

At ginamit ang bakal sa dulo nito upang gumuhit ng sugat

Sa balat na nagsisilbing damit ng aking mga tadyang.

Naging bahagi tayo ng isa’t isa

Nang ibalot mo ako sa itim mong balabal.

Nadama ko ang malamig mong yakap

Na matagal nang inaasam ng bangkay kong buhay.

Dinama ko sa aking palad

Ang bawat kurba at pulgada ng iyong katawan.

Napatunayan kong hindi ka ilusyon

Kahit na hindi ka umaalma sa bawat haplos.

Binibining may karit, ikaw na siyang Sundo.

Bangungot ka man kung ituring ng nakararami,

Natupad na pangarap ang pagsulyap sa iyong pag-iral para sa akin.

Habambuhay tayong mananatili sa bangin ng pagtulog.

Magtatalik nang walang patid ang mga kaluluwa nating binigkis

Magpakailanman ng buhol-buhol na mga ugat

ng mga katawan nating eternal.